Η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε η αντίδρασή σου. Η επιθετικότητά σου λέει πολλά. Αν και το μήνυμά σου το διάβασα την ίδια μέρα που το έγραψες, δεν ήξερα πώς «έπρεπε» να σου απαντήσω.
Αν έβαζα το Εγώ μου μπροστά, θα σου απαντούσα από την πρώτη στιγμή το ίδιο επιθετικά, γιατί θα ένιωθα ότι επιδιώκεις να με «μειώσεις» με αυτά που γράφεις (να μειώσεις τα όσα γράφω τουλάχιστον, όχι εμένα προσωπικά). Έκατσα και το σκέφτηκα όμως λίγο παραπάνω. Δεν θα είχε νόημα να απαντήσω στο ίδιο ύφος, γιατί ο σκοπός της επικοινωνίας μας μέσα από αυτό το site δεν είναι να αποφορτιστούμε συναισθηματικά ή να θωρακίσουμε ακόμα περισσότερο το Εγώ μας (προσωπικά, δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο).
Το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι ο θυμός σου δεν αποτελεί μέρος της πραγματικότητας (αν και ισχυρίζεσαι ότι έχεις πολύ καλή εικόνα της ζωής σου και της πραγματικότητας). Η πραγματικότητα δεν στηρίζει τον θυμό σου απέναντι σε αυτά που έγραψα. Γι’ αυτό και η άρνησή σου εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο, ώστε να επιβεβαιώσεις τα όσα γνωρίζεις μέχρι σήμερα, αρνούμενη να αναζητήσεις κάποια άλλη πλευρά της πραγματικότητας που ενδεχομένως σε απαλλάξει (μερικά ή ολοκληρωτικά) από ασυνείδητες συνήθειες. Με άλλα λόγια, η επιθετικότητά σου επιβεβαιώνει την ανάγκη σου να παραμείνεις σταθερή στις απόψεις σου που αφορούν στη ζωή σου και στην πραγματικότητα, κάτι που αποτελεί εμπόδιο στην πορεία σου προς την αυτογνωσία. Και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου.
Το ξέρω ότι με όσα διάβασες τώρα (αν έφτασες μέχρι αυτό το σημείο) ενδεχομένως να εκνευρίστηκες περισσότερο (ή να είπες «τον μαλ..κα, το παίζει έξυπνος»). Αλλά επίτρεψέ μου να επιμείνω φιλικά σ’ αυτό: ο μεγαλύτερος εχθρός της αυτογνωσίας και της αναζήτησης της αλήθειας είναι η βεβαιότητα. Και το γράφω για να το εμπεδώσω πρώτος εγώ. Όπου υπάρχει βεβαιότητα, παύει η αναζήτηση.