Οι μεγαλύτεροι φόβοι του ανθρώπου, είναι μεταξύ άλλων οι εξής:
Ο θάνατος, η μοναξιά, ο πόνος, η πείνα, η απόρριψη.
Η απόρριψη οδηγεί σε κάποιους δρόμους. Κάποιοι από αυτούς, είναι ο δρόμος της μοναξιάς και ο δρόμος του (ψυχικού) πόνου. Από την απόρριψη των άλλων, πηγάζει η αυτοαπόρριψη. Η αυτοαπόρριψη έχει πολύ επικίνδυνο δηλητήριο.
Οταν η απόρριψη των άλλων δεν συνοδεύεται με αυτοαπόρριψη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πέρα βρέχει..
Αν για παράδειγμα η Madonna με απορρίψει ως χορευτή για τις επόμενες συναυλίες της, δεν θα πληγωθώ καθόλου, επειδή δεν νοιώθω επαγγελματίας χορευτής (ούτε έχω καμία σχέση με επαγγελματία χορευτή). Δεν τίθεται δηλαδή θέμα αυτοαπόρριψης.
Οταν μιλάμε για την απόρριψη, εννοούμε για την αυτοαπόρριψη που συνοδεύεται με την απόρριψη των άλλων.
Ο φόβος της απόρριψης, νομίζω οτι είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου που τραυλίζει. Από αυτόν πηγάζουν όλοι οι υπόλοιποι φόβοι. Είναι νομίζω η βασικότερη από τις εξωτερικές αιτίες αφύπνησης του τραυλισμού.
Από ότι ξέρω, κανένας δεν τραυλίζει, όταν μιλάει μόνος του με τον εαυτό του (χωρίς κανέναν ακροατή).
Αυτό σημαίνει πως όταν δεν υπάρχει φόβος απόρριψης, παύει να υπάρχει τραυλισμός!
Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί καλύτερα αυτός ο φόβος?
Οπως και κάθε άλλος φόβος, έτσι κι αυτός, δεν θέλει καμία καταπολέμιση. Δεν υπάρχει κανένας εχθρός για να πολεμήσουμε..
Και η απόρριψη είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Απορρίπτουμε και μας απορρίπτουν.. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικα!
Ο φόβος της απόρριψης, ανάμεσα σε άλλα, μας έχει βοηθήσει για να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας και για να γίνουμε πιο ώριμοι.
Αν συμβεί η κατανόηση και η αποδοχή του φόβου, τότε ο φόβος αποδυναμώνεται. Παύει δηλαδή να είναι επώδυνος και να ενοχλεί. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να γίνει φίλος μας.
Η απόρριψη μαζί με την αυτοαπόρριψη, εκτός από την αρνητική, έχει και την θετική πλευρά η οποία είναι γεμάτη από δώρα.
1. Ο πόνος της απόρριψης, με έκανε να αναθεωρήσω κάποιες απόψεις που είχα για τον εαυτό μου και για τον άλλον που την προκάλεσε.
2. Τις φορές που πληγωνόμουν άλλαζαν τα δεδομένα μου, επειδή τσακιζόταν ο κακός εγωισμός και η αλλαζονία μου.
3. Αναρωτιόμουν κάποιες φορές "Ποιά όρια ξεπέρασα, που ανάγκασα τον άλλον να με απορρίψει?"
Ετσι προσπαθούσα να καταννοήσω και να σεβαστώ περισσότερο τα όρια του άλλου.
4.Ο συσωρευμένος πόνος με έκανε να προσέχω περισσότερο, ώστε να μην πληγώνω με την δικιά μου απόρριψη κάποιους άλλους.
5. Η απόρριψη από αγαπημένα μου πρόσωπα, με έκανε να προσπαθώ να γίνομαι πιο συνειδητός απέναντί τους.
Απο τις διαπροσωπικές μου σχέσεις, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου σε σχέση με κάποιους άλλους.
6. Από το σύνολο όλων των απορρίψεων έως τώρα, συμπεραίνω πως τις άντεξα όλες και πως βγήκα πιο δυνατός.
Εκανα κάποια βήματα προς την ωριμότητα, την ταπεινότητα και την αυτογνωσία.
Από όλα τα παραπάνω, μπόρεσα να κάνω κάποια βήματα συμφιλίωσης προς τον μεγαλύτερο φόβο που έχει σχέση με τον τραυλισμό μου. Τον φόβο της απόρριψης.
Οσο περισσότερο πληγωνόμουν, τόσο μεγαλύτερα και πιο εμφανή ήταν τα άνω δώρα που έπαιρνα.
Ολες τις περιπτώσεις τις ανέφερα σαν παρελθόν. Δεν "πέθαναν" τώρα. Αν συνεχίσω και στο μέλλον να πληγώνομαι απο την απόρριψη, νομίζω πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν, σε κάποια γωνία, όλα τα δώρα που προανέφερα.
Για την τελευταία περίοδο της ζωής μου, πιο χρήσιμο θεωρώ το 6 δώρο.
Ποιό από τα δικά σας δώρα θεωρείτε πιό χρήσιμο?