Κέντρο Έρευνας και Θεραπείας Τραυλισμού

Ο καθένας διαχειρίζεται τις αντιδράσεις του με διαφορετικό τρόπο.
Κατά τη διάρκεια του προγράμματος βρίσκεσαι αντιμέτωπος για πρώτη φορά με κάποιες προκλήσεις. Όσο περισσότερο ανοιχτός είσαι σε αυτές τις προκλήσεις, τόσο πιο έντονα θα νοιώσεις κάποια συναισθήματα. Είναι φυσιολογικό αν νοιώσεις έντονες επιτυχίες και έντονες απογοητεύσεις. Είναι φυσιολογικό ακόμη κι αν χάσεις στιγμιαία το θάρρος σου.
Επιτρέπεται να πέσεις-επιβάλλεται να σηκωθείς.
Είναι σημαντικό να διατηρείς την επαφή σου με τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σου. Μείνε σε επαφή, συνέχισε με θάρρος, να έχεις υπομονή και κάποια στιγμή οι κατάλληλες απαντήσεις θα ξεπηδήσουν από μέσα σου μόνες τους.
Είσαι στο σωστό δρόμο...

...Ας υποθέσουμε ότι η ικανοποίηση και η ευτυχία της ευφράδειας έχει ανώτατο όριο το +100 και ότι η απογοήτευση και η ματαιότητα εξαιτίας του εθελοντικού και του αυθόρμητου τραυλισμού έχει κατώτατο όριο το -100.
Αν καταφέρεις να φτάσεις και στο ένα και στο άλλο άκρο, και συγχρόνως παρατηρήσεις προσεκτικά και συνειδητά όλη την πορεία, αλλά και τον εαυτό σου μέσα στην πορεία αυτή, τότε θα μπορέσεις να μάθεις και να καταλήξεις στην ισορροπία μεταξύ των δύο άκρων, δηλαδή στο σημείο "0". Στο σημείο "0" δεν υπάρχει ούτε η απογοήτευση ούτε η ευτυχία.
Στο σημείο "0" τραυλίζεις και δεν σε πειράζει καθόλου αν φαίνεται.
Τα ακραία όρια, όπως και το σημείο "0", είναι διαφορετικά στον καθένα.
Για να καταλήξεις στην ισορροπία σου, θα πρέπει να έχεις φτάσει στα ακραία σου όρια και να τα έχεις μάθει. 

Γεια σου Njordin. Είναι φυσικό να νιώθεις αβεβαιότητα και να είσαι μπερδεμένος. Όταν έχουμε συνηθίσει μια κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα - στη συγκεκριμένη περίπτωση να προσπαθούμε να κρύψουμε τον τραυλισμό μας - μας φαίνεται αδύνατο και ακατόρθωτο να κάνουμε τις τεχνικές που οδηγούν στην απευαισθητοποίηση. Ξεβολευόμαστε από μια κατάσταση και προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα τα οποία μέχρι πριν λίγο δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε όπως π.χ. την τεχνική στο περίπτερο.
Και εδώ μπαίνει το δίλημμα "θέλω να δείξω τον τραυλισμό μου ή όχι;" Αν τον δείξω φανερά θα καταλάβουν πως τραυλίζω. Η αντίδραση των άλλων με ενδιαφέρει; Τι αντίκτυπο έχει σε μένα; Αν δεν τραυλίσω και το κρύψω θα είναι ήττα; Τα ερωτήματα αυτά δυσκολεύουν στο να πάρουμε την απόφαση να δείξουμε τον τραυλισμό μας.
Αν είμαστε έτοιμοι να δείξουμε τον τραυλισμό μας σημαίνει πως θα κάνουμε την προσπάθεια μας να τραυλίσουμε όποιο αποτέλεσμα και αν σημαίνει αυτό. Δηλαδή αν πετύχει η προσπάθεια μας τότε έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα προς την απευαισθητοποίηση, και συνεχίζουμε στο επόμενο. Αν αποτύχουμε δεν σημαίνει πως χάσαμε τη μάχη! Άναζητούμε τους λόγους που δεν κάναμε την τεχνική και επιμένουμε ώσπου να το πετύχουμε!
Σε όλα αυτά έρχεται και σε βάζει σε ένα ακόμη δίλημμα, ο φόβος. Αυτός ο φόβος!! Φοβόμαστε να τραυλίσουμε και φοβόμαστε να γίνουμε αποδέκτες των αντιδράσεων των άλλων. Όταν έχουμε όμως αποφασίσει πως θα κάνουμε μια τεχνική, αυτό σημαίνει πως με την τεχνική αυτή δείχνουμε πως τραυλίζουμε. Άρα λοιπόν, όταν τραυλίσουμε και μετά την τεχνική δεν πειράζει γιατί απλά συνεχίζουμε να τραυλίζουμε όχι επίτηδες (με χρηση τεχνικής) αλλά φυσικά. Τον τραυλισμό μας τον έχουμε δείξει ήδη.
Προσωπικά, μου πήρε αρκετό διάστημα για να πετύχω απευαισθητοποίηση μέσω των τεχνικών. Πολλές φορές έχω αποτύχει, αλλά και πολλές φορές έχω επιτύχει. Συνεχίζω να προσπαθώ και στις δύο περιπτώσεις. Και να πετύχω τεχνική δε σημαίνει πως την επόμενη φορά θα έχω το ίδιο αποτέλεσμα. Έχεις αρχίσει να νιώθεις πιο άνετα. Αυτό σημαίνει πως έχεις αρχίσει να βλέπεις κάποια από τα αποτελέσματα της απευαισθητοποίησης! Προχώρα δυναμικά!!

Θέλω να τονίσω το εξής: Το μοιράσμα των εμπειριών με τα άλλα πρόσωπα της ομάδας είναι θεραπευτικό! Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας και μεταξύ σας! Αν όχι με όλους, βρείτε τουλάχιστον ένα πρόσωπο που εμπιστεύεστε μέσα από την ομάδα σας και μοιραστείτε.

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος (δηλαδή μέσα και έξω από το κέντρο), τα μάτια πρέπει να κοιτάζουν κατευθείαν στην επιτυχία των τεχνικών και όχι στον τραυλισμό. Στον τραυλισμό (και στην ευφράδεια) το πολύ-πολύ να λοξοκοιτάζουν.

Θα πω για άλλη μία φορά ότι η ευφράδεια είναι όπως η ουρά της γάτας. Όταν η γάτα κυνηγάει την ουρά της δεν την πιάνει ποτέ. Όταν όμως κάνει ήρεμα την δουλειά της τότε η ουρά της την ακολουθεί χωρίς καμία προσπάθεια. 

Εχω και γω ενα θεμα με την απευαισθητοποιηση για τον λογο οτι απο τοτε που αρχισα να τραυλιζω αποφευγα συνεχως να κανω πραγματα με ξενους ανθρωπους.Χαρακτηριστικο ειναι οτι απο το δημοτικο μεχρι και τωρα δεν ειχα παραγγειλει ποτε απο το τηλεφωνο.Μεσα στο προγραμμα αρχισα τεχνικες απευαισθητοποιησης και ομολογω οτι μου φανηκαν πολυ δυσκολες.Για μενα θεωρειται ηδη μεγαλη επιτυχια που αρχησα να μιλαω σε ξενους και απο κοντα και απο το τιλεφωνο.Τις τεχνικες τις πιο πολλες φορες δεν τις καταφερνω καταγραμμα αλλα νομιζω οτι χρονο με τον χρονο θα τις κανω καλυτερα.Αλλωστε απο οτι νομιζω δεν ειναι δυνατον απο εκει που ειχες να συζητησεις 8-9 χρονια με εναν αγνωστο στο τηλ να απαιτεις να κανεις τις τεχνικες τελεια.Τωρα που αρχισα να μην με πολυ νοιαζει οταν μιλαω με ξενους θα αρχισω να προσεχω πιο πολυ να κανω καλα τις τεχνικες και ελπιζω να τα καταφερω 

Σημαντικο ρολο στην απευαισθητοποιηση παιζει το θαρρος και η θεληση του ατομου που τραυλιζει.Δηλαδη να κανει τις τεχνικες που τον δυσκολευουν περισσοτερο χωρις να τον νοιαζει η γνωμη του αλλου.Αν δεχτει σχολιο για την ομιλια του απο γνωστο η αγνωστο θα πρεπει να εφαρμοσει την τεχνικη περισσοτερο ωστε να προκαλεσει την αντιδραση του.Ετσι θα απευαισθητοποιηθει σε μεγαλο βαθμο και φυσικα θα εχει μεγαλυτερο αποτελεσμα στη ροη της ομιλιας του.Ετσι θα εχει μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση και θα μπορει να συναναστρεφεται πιο ευκολα με τους αλλους αγνοωντας τον τραυλισμο του.