πίσω στο site

Η ιστορια μου

Γράψτε μας την ιστορία του δικού σας τραυλισμού. Μας ενδιαφέρει να τη μοιραστείτε μαζί μας.

Η ιστορια μου

Δημοσίευσηαπό Alexanter12 » Κυρ Φεβ 13, 2011 3:42 am

Γεια σας παιδια με λενε Αλεξη ειμαι 19 χρονων και μενω Θεσσαλονικη.Εχω διαβασει κατα καιρους αρκετα posts στο φορουμ κατι που με βοηθησε αρκετα να καταλαβω λιγο περισσοτερο των ευατο μου.
Αρχισα να τραυλιζω,αν θυμαμε καλα, οταν ημουν 6-7 χρονων. Δε θυμαμε και πολλα απο εκεινες τις εποχες αλλα θυμαμε ακομη και τοτε τον πατερα μου να μου λεει πως πρεπει να προσπαθησω να μιλαω <<σωστα>> αλλιως επρεπει να τρελαθει να πληρωνει λογοθεραπευτες.Δε μπορω να ξερω τη περιμενε απο μενα, ημουν αλλοστε μολις τεσσαρων και να πω την αληθεια ουτε καταλαβαινα πως τραυλιζα(τουλαχιστον δε θυμαμε κατι τετοιο).
Ξεκινησα λογοθεραποια λοιπον, μετα απο τις αποτηχημενες προσπαθειες του μπαμπα να με <<συνετησει>>,περιπου στα 8 μου χρονια.Πηγε καλα παντως και οταν τελειωσα στα 11 δεν τραυλιζα σχεδον καθολου.Αργοτερα προς το τελος του δημοτικου ομως αρχισε να ξαναβγαινει το προβλημα στην επιφανεια.Θυμαμε χαραστηριστηκα το γελιο που ειχε ριξει το ακροατηριο σε ενα θεατρακι που ειχαμε κανει στην 6η δημοτικου.Γονεις σου λεει μετα οριμοι ανθρωποι.Ουτε ενας απο τους συμαθητες μου δεν ειχα γελασει,οι <<ενηλικες>> ειχαν ξεκαρδιστει,ημουν να ανοιξει η γη και να με καταπιει.
Στο γυμνασιο τωρα ολοι οι παλιοι μου φιλοι ηθελαν να δειξουν πως μεγαλωσαν,οχι πως εγω δεν ηθελα κατι τετιο,και ετσι κανενας δε μπορουσε πλεον να κανει παρεα με τον κεκε της ταξης.Καπως ετσι εχασα και τις παρεες μου απο το δημοτικο.Δε θα με πειραζε να καθομουν μονος στα διαλειματα αν δεν υπηρχε ο αδερφος μου.Παντα θυμαμε οταν επεστρεφα σπιτι ειχα να ζησω ενα ακομη μαρτιριο περα απο της ωρες ανχους στο σχολειο,που σκευτομουν μηπως με ρωτησουν το ονομα μου η με βαλει να κανω αναγνωση η καθηγητρια, ειχα και τον αδερφο μου να με κοροιδευει που δεν ειχα φιλους, και τη να του απαντουσα δικιο ειχε.Να το στους δικους μου δε μπορουσα καθως ιδρωνα για να πω ενα ναι η ενα οχι, τις μεγαλες προτασεις τις ετρεμα, με αποτελεσμα τις ωρες του διαλειματος να κλεινωμε στις τουαλετες του σχολειου περιμενοντας να χτυπησει το κουδουνι και ελπιζοντας να μη με παρει χαμπαρι ο αδερφος μου η καποιος αλλος γιατι το δουλεμα θα πηγαινε συνεφο.
Μεσα σε ολο αυτο το σκηνικο ξαναρχισα λογοθεραπεια.
Ευτυχως την επομενη χρονια εφυγε ο αδερφος μου(πηγε λυκειο) και ενοιωθα πιο χαλαρα ακομη ομως ειχα τα ανχοι μου.Η λογοθεραπεια πηγαινε αρκετα καλα και μπορουσα πλεον τουλαχιστον να απανταω σε ο,τι με ρωτασαν με ενα ναι η ενα οχι.Εκανα και καποιος φιλους χωρις βεβαια να σημετεχω ιδεετερα στις συζητησεις τους, παρολαυτα ειχα σταμπαρει καποιες λεξεις που μπορουσα να πω <<καλα>> οπως βαριεμαι, τι εχουμε την επομενη ωρα κτλπ.Ειχα αποκτησε αρκετο ψευτοθαρρος και θυμαμε πως στο Γυμνασιο ειχα και τον πρωτο μου παιδικο ερωτα με τον οποιο βεβαιως και μιλουσαμε με μυνηματα μονο.
Οταν τελειωσα τη λογοθεραπεια, περιπου στα μεσα της πρωτης λυκειου, ημουν μπορω να πω σε υποφερτη κατασταση.Μπορουσα να σημετεχω σε καποια συζητηση να κανω καποια πλακα κτλπ. αλλα ακομη φοβομουν να σηκωσω το χερι μου στην ταξη να κανω αναγνωση.Σιγουρα δεν ετρεμα οπως παλιοτερα ομως και αυτο το θεωρουσα ευλογια.Σε αυτη την ηλικια περιπου αρχισα να κανω και τις πρωτες μου εξωδους.Ειχα φιλους δεν εχω παραπονο αλλα παντα με εκαιγε το γεγονος οτι δεν ειχα πραγματικη επικοινωνια με κανεναν.Οχι οτι ελειπαν τα αστεια για τον τραυλισμο μου στην παρεα,αλλα ηταν περιορισμενα και οταν γινοντουσαν ελεγα απο μεσα μου<<θυμησου τοτε που δεν ειχες κανεναν, καλυτερα ηταν? μην απαντησεις δεξου το και αυτο για να κρατησεις αυτο που εχεις, κεκες εισαι τι παραπανω θελεις?>>.Η αληθεια ειναι πως ποτε δεν ημουν ευτηχησμενος πραγματικα,οχι πως φταιει αποκληστικα ο τραυλισμος μου αλλα μπορω να πως ειναι ενα μεγαλο προβλημα.
Ενα ακομη θεμα που θα ηθελα να αναφερει ειναι μια κοπελα που ειχα στα 17 μου για ενα χρονο.Ηταν πολυ ομορφη και ισως το μονο ατομο που αφησα να γνωρισει λιγο παραπανω για τον τραυλισμο μου, δε μου αρεσει να ανοιγωμε γενικα.Παντως ηταν η πρωτη φορα στη ζωη μου που ενιωθα πραγματικα ανετα με καποιον.Δε με πηραζε να τραυλιζω μπροστα της και αυτο με βοηθησε να μιλαω σχεδον <<κανονικα>> οταν ημασταν οι δυο μας.Παρολαυτα χωρισαμε καπως αδοξα κατι που δεν κολαει με το ολο θεμα για να το αναλυσω.
Σημερα ειμαι 19 χρονων οπως ειπα.Νιωθω σιγα-σιγα τον τραυλισμο μου να επανερχετε κατι που μπορω να πω πως με τρομαζει.Ζω με τους γονεις μου ακομη και δε χανω ευκαιρια να καθομαι απομονομενος στο δωματιο μου για να μην αντιμετωπισω τον κοσμο.Δεν εχω αποδεχτει ακομη τον εαυτο μου οπως ειναι και νομιζω πως θα αργησω ακομη να το κανω.Τωρα εχω αλλοστε το <<μαρτυριο της σερβιτορας>> οπως λεω στον ευατο μου χαριτολογοντας αναφερομενως στη φραση <<ενα φραπε>> η <<ενα ποτο>> που πρεπει να πω στην καφετερια οταν παω(γιατι το αποφευγω και αυτο τελευταια).Ειμαι μονος μου λοιπον παιδια και γι'αυτο χαιρωμαι πολυ που μου δινετι η ευκαιρια να μιλισω πραγματικα εστω και σε ατομα που δε τα ξερω.Ευχαριστω για το χρονο σας να 'στε καλα.
Alexanter12
Αρχάριο μέλος
Αρχάριο μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 2
Εγγραφή: Δευτ Δεκ 07, 2009 12:35 am

Απ: Η ιστορια μου

Δημοσίευσηαπό λιλαντα » Δευτ Φεβ 14, 2011 4:05 pm

geia sou alexanter... xairomai pou pires tin apofasi na grapseis tin istoria tou travlismou sou.na paradexteis oti traulizeis... etsi ki egw eniwtha pragmatika sto sxoleio. hmoun ki egw sta dialimata moni mou, den ekana parea me alla paidia. otan ekana tin omadiki therapeia ston giwrgo fourla, anakalipsa ton euayto mou. apodextika ton traulismo mou ws filos. vlepw pragmatika veltiwsei stin omilia mou. prospathw na ton eleksw.. wso mporw.
tha se protina na ekanes omadiki  logotherapeia, tha se voithisei pollu na kseperaseis ton fovo, to agxos gia ton travlismo..na sai kala ...
Άβαταρ μέλους
λιλαντα
Ομάδα αυτοβοήθειας
Ομάδα αυτοβοήθειας
 
Δημοσιεύσεις: 32
Εγγραφή: Κυρ Μάιος 03, 2009 11:54 am

Απ: Η ιστορια μου

Δημοσίευσηαπό mirela » Δευτ Φεβ 14, 2011 6:48 pm

Γεια σου Alexander! Εχεις περασει και περνας πολλες δυσκολιες. Απο τα πολυ βασικα ειναι η μη υποστηριξη απο το περιβαλλον. Αυτο που λες πως δεν ενιωθες πραγματικη επικοινωνια με καποιο ατομο ειναι πολυ σημαντικο. Και εγω ειχα προβλημα με την αναγνωση στο σχολειο και σε καταλαβαινω απολυτα. Καταλαβαινω επισης πως νιωθεις λεγοντας πως δεν θες να αντιμετωπισεις τον κοσμο και καθεσαι απομονωμενος. Ομως κανε μια προσπαθεια για σενα. Μακαρι να μπορεσεις να συμμετασχεις σε καποιο απο τα προγραμματα του κεντρου. Θα δεις τα πραγματα απο διαφορετικη πλευρα.
mirela
Ομάδα αυτοβοήθειας
Ομάδα αυτοβοήθειας
 
Δημοσιεύσεις: 140
Εγγραφή: Δευτ Δεκ 14, 2009 5:14 pm


Επιστροφή στο Η ιστορία του Τραυλισμού μου

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες