Κέντρο Έρευνας και Θεραπείας Τραυλισμού

Από τα άτομα που έχω γνωρίσει έως τώρα στο ΚΕΘΤ, έχω διαπιστώσει πως όλοι, μετά από κάποια περίοδο θεραπείας ή μετά από την ολοκλήρωση ενός θεραπευτικού προγράμματος, στο ΚΕΘΤ, αποκτούν καλό έως πολύ καλό έλεγχο ομιλίας. Σε κάποιους μάλιστα, έχουν συμβεί εντυπωσιακές αλλαγές!
Κάποιοι όμως σταματούν εντελώς, να ασχολούνται με την συνέχιση της διερεύνησης και της τροποποίησης του τραυλισμού τους.

Για ποιούς λόγους συμβαίνει αυτό?
Η κάθε είδους προσπάθεια για να αλλάξουμε κάτι, προκαλεί διαμάχη, γιατί το καινούριο εναντιώνεται στο παλιό.
Γίνεται κάποια μορφή "πολέμου", με αρκετές "μάχες". Αλλες μάχες κερδίζονται και άλλες χάνονται. Αλλες μάχες είναι επιτυχημένες και άλλες είναι επώδυνες.
Η προσπάθεια συνέχισης της τροποποίησης της ομιλίας, όπως και κάθε είδους προσπάθεια, εκτός από τα θετικά αποτελέσματα, είναι ΚΑΙ ψυχοφθόρα διαδικασία..
Για αυτό, κάποιοι προτιμούν να μείνουν στα όποια κεκτημένα, και δεν συνεχίζουν..

Θεωρώ οτι έχεις δίκιο αλλα και η θεραπεία για όλους έχει τον χρόνο της. Και ο χρόνος είναι ποιοτικός και όχι ποσοτικός.

Shakit,οταν λες πως σταματουν τη λογοθεραπεια τι εννοεις ακριβως?Οτι δεν κανουν τις τεχνικες απευαισθητοποιησης ή και τις υπολοιπες ή πως δεν τους ενδιαφερει πλεον και δεν ασχολουνται?

Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι πιθανοί ώστε κάποιος να σταματήσει να κάνει λογοθεραπεία.
Υπάρχουν διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις. Δεν ταιριάζει πάντα η ίδια θεραπεία σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα πρόσωπα.
Το κάθε πρόσωπο που τραυλίζει έχει τον δικό του, μοναδικό τραυλισμό.
Και ίσως όταν κάποιος έχει μια αποτυχημένη προσπάθεια να ελέγξει την ομιλία του και να δει κάποια βελτίωση απογοητεύεται και δεν συνεχίζει να ψάχνει για την θεραπεία που του ταιριάζει.
Σημαντικό ρόλο παίζει  η ενημέρωση του κόσμου για τον τραυλισμό. Όταν γνωρίζουμε περισσότερα και ενημερώνομαστε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τις συνέπειες του τραυλισμού. 
Παράλληλα όμως μπορεί να μην είναι έτοιμος κάποιος να αλλάξει και έτσι σταματά την λογοθεραπεία.
Ο τραυλισμός δεν έχει πλήρη θεραπεία και ίαση. Άρα η προσπάθεια για έλεγχο της ομιλίας είναι διαρκής, χωρίς όμως αυτό να μας κρατά μακριά από την ανάγκη και την χαρά για επικοινωνία.