από Biokin » Πέμ Δεκ 11, 2008 2:53 pm
Shakit, έγραψες το εξής:
«Κάποιες φορές "χρειαζόμαστε" κάποιον (ή κάποιους), για να του χρεώσουμε την κύρια ευθύνη για τα περισσότερα από τα αρνητικά χαρακτηριστικά, που κουβαλάμε ασυνείδητα στο παρόν μας.»
Δεν είναι ότι τον «χρειαζόμαστε». Αλλά όντως κάποιος ευθύνεται για αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά, εκτός και αν περιορίσουμε την έννοια του εαυτού στο γενετικό υπόβαθρο, δηλαδή στα γονίδια. Πράγμα που φυσικά θα ήταν αφελές.
Το γεγονός ότι εμφανίστηκε ο τραυλισμός μου σε τέτοια ηλικία (γύρω στα 10) «δένει» πολύ καλά με το γεγονός ότι η συμπεριφορά του αδερφού μου (που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερός μου) άρχισε να γίνεται πιο επιβλητική με το ξεκίνημα της εφηβείας του. Η συμπεριφορά της μητέρας μου ήταν πάντα τελειοθηρική, πράγμα που και η ίδια παραδέχεται τώρα, μετά από (όπως πολύ σωστά ανέφερες) μια πραγματική νοητική φάση αναγέννησης. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η «αναγέννηση» της μητέρας μου προηγήθηκε και δημιούργησε μια «αντίδραση-καταρράκτη» όπως λέμε στη Βιοχημεία. Μέσα από αυτό το γεγονός άρχισα να αναθεωρώ τη σχέση μου με τους ανθρώπους γύρω μου, καθώς και τη σχέση που είχα με τον εαυτό μου.
Αρχίσαμε να μιλάμε όλοι ανοιχτά μεταξύ μας, κάτι που δεν συνέβαινε πριν, να είμαστε περισσότερο ο εαυτός μας. Με τον αδερφό μου θυμάμαι παλιότερα ότι είχα μια φανταστική σχέση, αθώα, όπως έχουν όλα τα παιδιά σε μικρή ηλικία με τα άτομα της οικογένειάς τους (υπό φυσιολογικές συνθήκες). Η εφηβεία του αδερφού μου ήταν η περίοδος που άλλαξε τη σχέση του απέναντί μου, αλλά και τη σχέση του με τη μητέρα μας.
Το ότι παλιότερα χρέωνα την ευθύνη (κυρίως) στον αδερφό μου είναι αλήθεια. Απλά θα σου πω ότι τον μισούσα πραγματικά (και όχι για πλάκα, όπως λένε μερικές φορές τα αδέρφια μεταξύ τους). Προσευχόμουν να πεθάνει, να πάθει ατύχημα, να αυτοκτονήσει, ή να πάθει οτιδήποτε θα απάλλασσε την οικογένεια από την παρουσία του. Τότε κατηγορούσα την ολότητά του, και όχι κάποια χαρακτηριστικά του. Ήθελα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Σήμερα, μετά από αρκετή «εσωτερική δουλειά» με τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι η συμπεριφορά του απέναντί μου δεν ήταν συνειδητή, και δεν μπορώ να κατηγορήσω έναν ασυνείδητο, όπως δεν μπορώ να κατηγορήσω ένα μωρό που παίζει με τα σπίρτα και βάζει φωτιά σε ένα δάσος. Δεν είχε επίγνωση του τι έκανε. Εξέφραζε και εκείνος καταπιεσμένα συναισθήματα που τα φορτωνόταν στο σχολείο (είχε πραγματικά δύσκολα σχολικά χρόνια), και ξεσπούσε πάνω μου, καθώς και στη μητέρα μου.
Στα 28 του, σήμερα, είναι άλλος άνθρωπος. Μετά από αρκετά χρόνια και εκείνος ενασχόλησης με τον εαυτό του, με την ενδοσκόπηση, την αυτογνωσία γενικότερα, παραδέχτηκε σε εμένα, αλλά και ενώπιον των γονιών μου, ότι όταν ήμασταν μικρότεροι με καταπίεζε πάρα πολύ. Το ότι τον άκουσα να το παραδέχεται με ειλικρίνεια και να μου το αποδεικνύει συνεχώς με πράξεις από τότε (σεβόμενος τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου, χωρίς να με επικρίνει για τις επιλογές μου, κτλ…), υπήρξε λυτρωτικό για εμένα. Το ότι ξέρω σήμερα ότι ο αδερφός μου είναι διαφορετικός από αυτό που ήταν πριν από κάποια χρόνια, με απαλλάσσει από το βάρος του «κατηγορώ». Δεν μπορώ να κατηγορήσω έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει και έχει παραδεχτεί ότι η συμπεριφορά του παλιά ήταν λάθος.
Με λίγα λόγια δηλαδή, η παραδοχή του ενώπιον όλης της οικογένειας (και όχι μόνο σε εμένα) ότι συνειδητοποιεί πλέον το πόσο καταπιεστικός ήταν μαζί μου στο παρελθόν, με έκανε να τον συγχωρήσω. Επίσης, η μητέρα μου έχει συνειδητοποιήσει και έχει παραδεχτεί την τελειομανία της και τον φόβο της απόρριψης απέναντι στους άλλους που τη διακατέχει. Όπως καταλαβαίνεις, γνωρίζοντας ότι πλέον μπορώ να είμαι ο εαυτός μου δίπλα σε ανθρώπους που δεν με κρίνουν όπως με έκριναν, και που με αποδέχονται όπως δεν με αποδέχονταν, μου δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα στίγματα του παρελθόντος έχουν σβήσει τελείως από το ασυνείδητό μου.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η λειτουργία του εγκεφάλου είναι τέτοια, ώστε η διαγραφή των ασυνείδητα υιοθετημένων αντιλήψεων ή φόβων, να μην είναι μια εύκολη διαδικασία. Άλλοτε αυτό αποδεικνύεται σωτήριο, και άλλοτε… μαρτύριο. Γι’ αυτό πλέον αγωνίζομαι (όσο μπορώ) στο να καταδεικνύω τη σημασία της σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών και τη σημασία της αποφυγής της δημιουργίας αρνητικών εμπειριών σε αυτά. Είναι και ένας από τους λόγους που θεωρώ ότι ο τραυλισμός με έκανε καλύτερο. Χάρη σε αυτόν συνειδητοποίησα την αξία της συγχώρεσης, της κατανόησης, και τελικά της αυτοβελτίωσης.
