Εγώ και "εκείνος"
Δημοσιεύτηκε: Τετ Ιούλ 02, 2008 7:42 pmΕγώ κι εκείνος!!! Σχεδόν τριάντα χρόνια μαζί!!! Ο ένας κουβαλάει τον άλλο μέσα του, με βασανιστικό τρόπο!!!
Από μικρή, σχεδόν 5-6 χρονών άρχισα να τραυλίζω. Μου φαινόταν περίεργο ο τρόπος που δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν τα έβγαζα πέρα, δεν μπορούσα να δώσω να καταλάβουν αυτά που ήθελα.
Μεγαλώνοντας δημοτικό – γυμνάσιο συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος μου!! Και καταλάβαινα ότι θα με ακολουθεί για πάντα. Οι γονείς μου με πήγαιναν σε ειδικούς να πιστοποιήσουν ότι νοητικά ήμουν «καλά» για να δώσουν πιστοποιητικό για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Και πάντα η μητέρα μου προέτρεχε των γεγονότων να ενημερώνει δασκάλους-καθηγητές-μητέρες φιλενάδων ανάλογα με την περίπτωση, ότι έχω πρόβλημα στην ομιλία μου. «Το πρόβλημα», αυτός «ο άλλος», «ο κακός» ερχόταν πολύ συχνά, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πρόταση, σε κάθε λέξη σε κάθε συλλαβή. Τόσο θύμωνα, κοκκίνιζα, οργιζόμουν με την κατάσταση γιατί ήμουν τόσο διαφορετική ανάμεσα σε 3 ανθρώπους που ήταν όμορφοι και αξιοπρόσεκτοι στη μικρή και κλειστή κοινωνία της .............. Φαινόμουν τόσο διαφορετική ανάμεσα στους γονείς μου και την αδερφή μου. Έτσι άρχισα να γίνομαι, επιθετική να ανακατεύομαι και γενικά να προσπαθώ να γίνομαι το επίκεντρο για να με προσέξουν!! Και περνούσαν τα χρόνια, οι τάξεις, και εγώ γινόμουν ο περίγελος πολλών ανθρώπων. Πήγα σε πολλούς λογοθεραπευτές, τίποτα, τίποτα, τίποτα!!! Η συμπεριφορά των γονιών μου ήταν συμπονετική κάποιες φορές, άλλες πάλι προσπαθούσαν να με βοηθήσουν και άλλοτε θυμώνανε. Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα ότι πήγαιναν εμένα για λογοθεραπεία αλλά έπρεπε να κάνουν και εκείνοι μια σειρά επισκέψεων σε ειδικό για να μάθουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Παρόλα τα προβλήματα ήμουν κοινωνική με πολλούς φίλους παίζοντας πρωταρχικό ρόλο στις παρέες μου, κατάφερνα πάντα να έχω σχετικά καλές σχέσεις με αγόρια, είχα αρχίσει πια να το «ελέγχω».
Στο σχολείο πολλές φορές ήθελα να σηκώσω το χέρι μου να πω μάθημα ή να απαντήσω σε ερωτήσεις του καθηγητή αλλά δεν τα κατάφερνα. Ήμουν πάντα μια μέτρια μαθήτρια του 15-16. Γυμνάσιο έβγαλα και 17!!! Πέρασαν από τη ζωή μου πολλά αξιόλογα πρόσωπα που με στήριξαν. Από τα 19 μου άρχισα να έχω δική μου ομάδα κλάδου οδηγών από παιδιά ηλικίας 11-14 ετών. Τους έκανα παιχνίδια, εκδρομές κατασκηνώσεις κ.α. μάθαιναν από μένα διάφορα πράγματα και με αγαπούσαν. Νοιώθω πολύ περήφανη για τα παιδιά που πέρασαν από μένα, με εκτιμούσαν, με πίστευαν, με εμπιστεύονται έως τώρα!!!
Τώρα μετά από πολλά καλά και άσχημα στη ζωή μου, έχω φτάσει σε ένα καλό ρυθμό.
Από μικρή, σχεδόν 5-6 χρονών άρχισα να τραυλίζω. Μου φαινόταν περίεργο ο τρόπος που δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν τα έβγαζα πέρα, δεν μπορούσα να δώσω να καταλάβουν αυτά που ήθελα.
Μεγαλώνοντας δημοτικό – γυμνάσιο συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος μου!! Και καταλάβαινα ότι θα με ακολουθεί για πάντα. Οι γονείς μου με πήγαιναν σε ειδικούς να πιστοποιήσουν ότι νοητικά ήμουν «καλά» για να δώσουν πιστοποιητικό για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Και πάντα η μητέρα μου προέτρεχε των γεγονότων να ενημερώνει δασκάλους-καθηγητές-μητέρες φιλενάδων ανάλογα με την περίπτωση, ότι έχω πρόβλημα στην ομιλία μου. «Το πρόβλημα», αυτός «ο άλλος», «ο κακός» ερχόταν πολύ συχνά, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πρόταση, σε κάθε λέξη σε κάθε συλλαβή. Τόσο θύμωνα, κοκκίνιζα, οργιζόμουν με την κατάσταση γιατί ήμουν τόσο διαφορετική ανάμεσα σε 3 ανθρώπους που ήταν όμορφοι και αξιοπρόσεκτοι στη μικρή και κλειστή κοινωνία της .............. Φαινόμουν τόσο διαφορετική ανάμεσα στους γονείς μου και την αδερφή μου. Έτσι άρχισα να γίνομαι, επιθετική να ανακατεύομαι και γενικά να προσπαθώ να γίνομαι το επίκεντρο για να με προσέξουν!! Και περνούσαν τα χρόνια, οι τάξεις, και εγώ γινόμουν ο περίγελος πολλών ανθρώπων. Πήγα σε πολλούς λογοθεραπευτές, τίποτα, τίποτα, τίποτα!!! Η συμπεριφορά των γονιών μου ήταν συμπονετική κάποιες φορές, άλλες πάλι προσπαθούσαν να με βοηθήσουν και άλλοτε θυμώνανε. Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα ότι πήγαιναν εμένα για λογοθεραπεία αλλά έπρεπε να κάνουν και εκείνοι μια σειρά επισκέψεων σε ειδικό για να μάθουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Παρόλα τα προβλήματα ήμουν κοινωνική με πολλούς φίλους παίζοντας πρωταρχικό ρόλο στις παρέες μου, κατάφερνα πάντα να έχω σχετικά καλές σχέσεις με αγόρια, είχα αρχίσει πια να το «ελέγχω».
Στο σχολείο πολλές φορές ήθελα να σηκώσω το χέρι μου να πω μάθημα ή να απαντήσω σε ερωτήσεις του καθηγητή αλλά δεν τα κατάφερνα. Ήμουν πάντα μια μέτρια μαθήτρια του 15-16. Γυμνάσιο έβγαλα και 17!!! Πέρασαν από τη ζωή μου πολλά αξιόλογα πρόσωπα που με στήριξαν. Από τα 19 μου άρχισα να έχω δική μου ομάδα κλάδου οδηγών από παιδιά ηλικίας 11-14 ετών. Τους έκανα παιχνίδια, εκδρομές κατασκηνώσεις κ.α. μάθαιναν από μένα διάφορα πράγματα και με αγαπούσαν. Νοιώθω πολύ περήφανη για τα παιδιά που πέρασαν από μένα, με εκτιμούσαν, με πίστευαν, με εμπιστεύονται έως τώρα!!!
Τώρα μετά από πολλά καλά και άσχημα στη ζωή μου, έχω φτάσει σε ένα καλό ρυθμό.
. Ηταν ο φύλακάς σου και σε προστάτευσε 
. Ηταν πάντα εκεί και δούλευε για σένα. Εκτός από τις απογοητεύσεις 
, σου έδωσε και πολλά δώρα 
! Μπορείς όποια στιγμή νιώσεις έτοιμη να του πεις "σε ευχαριστώ για όσα πρόσφερες ως τώρα για μένα, αλλά τώρα δεν σε χρειάζομαι πιά". Αν εξακολουθείς να τον χρησιμοποιείς, σημαίνει πως για κάποιους λόγους τον έχεις ανάγκη..