Καλημέρα σε όλους είμαι ο Κώστας, 35 χρονών, και εγώ με πρόβλημα τραυλισμού. Ο τραυλίσμός μου ξεκίνησε μαζί με μένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου χωρίς να τραυλίζει, ακόμα και απο την πρώτη δημοτικού τότε που μαθαίναμε συλλαβές εγώ τραύλιζα. Απο όσο λοιπόν με θυμάμαι πάνταα οι άλλοι αναφέρονταν σε μένα σαν ο κεκές ή σαν ο κκκκκκκωωωωωστας.
Οι γονείς μου θυμάμαι με είχαν πάει σε κάποιο λογοθεραπευτή και η εξήγηση που έίχε δώσει ήταν οτι δεν μπορώ να ιεραρχίσω τις σκέψεις μου και ώς άμεση συνέπεια αυτό με κάνει να τραυλίζω, άρα θα τραυλίζω για πάντα. Αυτό βέβαια φάνηκε λογικό, τότε για τους γονείς, οι οποίοι το δέχτηκαν και επειδή εκείνει την εποχή τράυλιζα τόσο που ούτε εγώ με καταλάβαινα αποφάσισαν να μου πάρουν ένα μπλοκάκι γιανα γράφω και όχι να μιλάω.
Στην συνέχεια μεγαλώνοντας τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο σκληρά, δυστυχώς τα παιδιά είναι πολύ σκληρά, βέβαια βοηθάει και η παιδεία που έχεις απο το σπίτι. Είναι γνωστό στην πάση οτι ο Έλληνας έχει πολλές χιλιετίες μέχρι να γίνει άνθρωπος. Τα σχολικά χρόνια λοιπόν ήταν χρόνια απομόνωσης, εσωστρέφειας και ατελείωτων τσακομών. Στα 18 έκανα την καλύτερη κίνηση της ζωής μου, άφησα πίσω την ζωή μου. Έφυγα για την Αγγλία και έβαλα σκοπό της ζωής μου να σβήσω τον παλίο Κώστα και να φτίαξω ένα νέο Κώστα, πιο δυνατό πιο σκληρό, αφθαρτω. Νομίζω οτι σε μεγάλο ποσοστό το πέτυχα.
Δεν ξέρω αν αυτό με έκανε να τραυλίζω λιγότερο, νομίζω οτι τραυλίζω αρκετά λιγότερο απο τότε, αλλα σίγουρα με έκανε πιο δυνατό. Εκ τοτε δεν έχω επιτρέψει σε κανένα να θίξει αρνητικά τον εαυτό μου ή τον τραυλισμό μου. Βέβαια το κόστος είναι οτι έχω γίνει πιο απόμακρως, αυτο βέβαια δεν με πειράζει καθόλου. αρκει να μην πληγώνομαι.....
Κέντρο Έρευνας και Θεραπείας Τραυλισμού
Forum
