Το τραύλισμά μου.

[Njordin]

Καλησπέρα, είμαι ο Μάκης, 24 ετών και αυτό το καιρό παρακολουθώ το ομάδικο πρόγραμμα τροποποίησης του τραλισμού για ενήλικες. Απ' όσο θυμάμαι, άρχισα να τραυλίζω απο τη δευτέρα δημοτικού, δηλαδή 8 χρονών. 'Οπως και στις περισσότερες περιπτώσεις άλλων που τραυλίζουν, το χαρακτηριστικό αυτο, ελλάχιστα αποτελούσε προβλημα εκείνα τα χρόνια {αν και τότε πιο έντονο} αλλα άρχισε να επιρεάζει τη ζωή μου προοδευτικά απ' το γυμνάσιο.΄

Μέχρι και σχετικά πρόσφατα αρνούμουν να κοιτάξω το πρόβλημα και κατα κάποιον τρόπο έκανα σα να μην υπήρχε. Φυσικά, το σκεφτόμουν, άλλα μόνο ως κάτι πολυ άσχημο που θα πρέπει να αποβάλλω. Πως θα γίνοταν αυτό ; Απο μόνο του, με το χρόνο και έπιτα απο συναισθηματική ωρίμανση δική μου. Θεωρούσα, με άλλα λόγια, οτι ήταν ένα πρόβλημα αποκλειστικά ψυχολογικής φύσης.

Εδώ και πολλόυς μήνες πλέον, έχω αρχίσει να αποδέχομαι οτι αυτό θα είναι ένα χαρακτηριστικό που μάλλον θα έχω για πάντα και το αντιμετωπίζω ευθέως. Αναφορικά με την αποδοχή, υπάρχει σίγουρα πολύς δρόμος για μένα. Πιστεύω οτι το έχω αποδεχτεί ως κάτι που δεν θα φύγει, παρόλα αυτά μερικές φορές έχω τις αμφιβολίες μου σχετικά με αυτό{με το κατά πόσο το έχω αποδεχθεί}. Ίσως όμως το ζήτημα να βρίσκεται στη πραγματικότητα στο πως βλέπω έμενα ως άνθρωπο που τραυλίζει. Η αποδοχή οτι θα με συνοδεύει για πάντα δε συνεπάγεται και της άποψης οτι αυτό το χαρακτηριστικό δε με στιγματίζει, δε με κάνει να φαίνομαι διαφορετικός και χειρότερος των υπολοίπων, δε με κάνει να αισθάνομαι διαφορέτικος των υπολοίπων. Ένα μαύρο πρόβατο, έστω και για τα δικά μου μάτια. Πολύ σημαντικό θα είναι να κατανοήσω συναισθηματικά απο που πιστεύω οτι έχω κατανοήσει διανοητικά: οτι είναι αδύνατον να ξέρω πως με βέπουν οι άλλοι {ειδικά εφόσον "οι άλλοι" δεν είναι πραγματικά ενα σύνολο αλλά ξεχωριστές μονάδες} και ότι έγω προσωπικά βλέπω το τραυλισμό μου με τρόπο χειρότερο, σκληρότερο και πολυ πιο κριτικό σχεδόν απο οποιονδήποτε αλλο.


Έχω την ελπίδα οτι το πρόγραμμα θα με βοηθήσει και στο ψυχολογικό και στο πρακτικό κομμάτι. Αυτο που αναμένω, είναι η δουλειά πάνω στο ψυχολογικό μέρος να με κάνει να χρησιμοποιώ αποτελεσματικότερα τις τεχνικές και η δουλειά, και κατ' επέντασιν η ικανότητα, στο πρακτικό, να τονώνει τη σιγουριά μου σε καταστάσεις ομιλίας που μου προκαλούν αγχος. Περιμένω, δηλαδή, μια αλληλοτροφοδότηση των δυο.

Δεν ξέρω αν τελικά τα παραπάνω ακούστηκαν σαν την "ιστορία του τραυλισμού" μου ή απλώς σαν σκέψεις επάνω σε αυτό, αλλα είπα τελικά εκείνα που μου βγήκαν.

[Shakit]

Αυτά που αναμένεις από το ομαδικό πρόγραμμα είναι εφικτά.
Κατά την διάρκεια του προγράμματος, για ότι σου ζητηθεί να κάνεις έχω να σου πω: Δώστα όλα!.
Όσα περισσότερα δίνεις τόσα περισσότερα παίρνεις. Καλή επιτυχία!