Στρατός-"Ελεύθερος φωνασκήσεων"

[Shakit]

Πάντα αναρωτιόμουν: «Όταν θα πάω στον στρατό πως θα αναφέρομαι;». Όταν το σκεφτόμουν πάθαινα πανικό! Το σκεφτόμουν για πολλά χρόνια, πολύ έντονα!
Για το λόγο αυτό, παρουσιάστηκα εντελώς «ψαρωμένος» στο Κέντρο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων.

Έτος 1993.
(10 χρόνια πριν από τη λογοθεραπεία που έκανα στο ΚΕΘΤ)

Την πρώτη μέρα, μας πέρασαν όλους τους νεοσύλλεκτους για ιατρικές εξετάσεις από τους στρατιωτικούς γιατρούς του Κέντρου.
Μέχρι να έρθει και η δική μου σειρά, παρατηρούσα ότι όσοι είχαν κάποιο ιατρικό πρόβλημα τους έβαζαν στην άκρη. Δεν ήξερα γιατί. Από αυτό που κατάλαβα, συμπέρανα ότι εκεί στην άκρη έβαζαν τους «ανίκανους». Αυτούς δηλαδή που θα τους έδιναν «απολυτήριο» και θα τους έδιωχναν από το στράτευμα.
Όταν ήρθε και η δική μου σειρά, με ρώτησε ο γενικός διευθυντής των γιατρών.
«Πως λέγεσαι;».
« / / / Ππ / / / Π.…» επιτέλους απάντησα.
«Πήγαινε εκεί με τους άλλους!» μου είπε, και μου έδειχνε τους «ανίκανους».
«Μα γιατί; Δεν έχω τίποτα! Μόνο τραύλισμα έχω!».
«Καλά, καλά. Αυτό θα το δούμε! Πήγαινε εκεί τώρα και μη μας καθυστερείς!» μου είπε φωναχτά και θυμωμένος που τον αμφισβήτησα!!!
«ΩΧ! Τι γίνεται εδώ;» αναρωτήθηκα. «Έμπλεξα με μαλ….ς! Αυτοί εδώ είναι ικανοί να με βγάλουν ανίκανο και να με διώξουν από το στράτευμα! Λες; Α, μπα… Ακόμη κι αν είναι πολύ μαλ….ς, δεν μπορεί να είναι τοοοοοοοσο πολύ μαλ…ς!!!» σκεφτόμουν για να παρηγορηθώ. «Μαύρα φίδια» με είχανε ζώσει!

Το άλλο πρωί με έστειλαν με το λεωφορείο, μαζί με τους άλλους «ανίκανους» στο Γενικό Νοσοκομείο Στρατού στην Αθήνα, για να μας εξετάσουν.
Έτρεμα από την αγωνία, καθώς περίμενα. Όταν ήρθε η σειρά μου, μπήκα μέσα στην Ιατρική Επιτροπή του Στρατού για να με εξετάσουν. «Ποιο είναι το πρόβλημα;». «Τραυλίζω» απάντησα.
(Κι όμως! Όση ώρα μίλησα εκεί μέσα δεν τραύλισα σχεδόν καθόλου!!! Αποδείχτηκε αυτό που άκουσα κάποια χρόνια αργότερα από τον κ Φούρλα. Ότι όταν κάποια ανάγκη είναι μεγαλύτερη από το φόβο του τραυλισμού, τότε ο φόβος του τραυλισμού, και ο τραυλισμός εξαφανίζονται!)
«Και γιατί σε έφεραν εδώ;» με ρώτησε χαμογελαστά ο πρόεδρος της επιτροπής και κούναγε ειρωνικά το κεφάλι του για αυτούς που με έστειλαν εδώ. Όλα τα υπόλοιπα μέλη, έκαναν συγχρόνως το ίδιο κούνημα του κεφαλιού. «Από πού είσαι; Τι ομάδα είσαι;» με ρώτησε μετά φιλικά ο πρόεδρος. Είχα αρχίσει να χαλαρώνω και να αστειεύομαι μαζί τους. Με αυτά και με αυτά, και τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής έπιασαν τα αστειάκια και την φιλική κουβέντα μαζί μου. Μετά μου είπε ο πρόεδρος «Απορώ γιατί σε έφεραν εδώ! Εσύ φίλε είσαι μια χαρά παιδί!»
ΟΥΦ!!! Ανακουφίστηκα!!! Ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου!!!

«Θες να σε βγάλω ελεύθερο φωνασκήσεων; Στις πρωινές αναφορές, μπορείς αν θες να αναφέρεσαι με πολύ σιγανή ή με αθόρυβη φωνή» μου είπε μετά ο πρόεδρος. «Ναι!» απάντησα, και έτσι έγινε.
«Σε πειράζει αν σε γράψουμε με "Ικανότητα Ι 3"; Μην ανησυχείς καθόλου γι αυτό, δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εκτός κι αν θες να γίνεις Δόκιμος Αξιωματικός» με καθησύχασε. "Όχι" απάντησα, «δεν με πειράζει!».
«Ε και; Τι να πειράξει. Έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να γίνω Δόκιμος Αξιωματικός, ούτε να υπηρετήσω πιο πολλούς μήνες το στράτευμα. Αφού γλίτωσα το Απολυτήριο, πάλι καλά» σκέφτηκα με ανακούφιση…

Στην πρωινή «αναφορά» είχα πάντα στη τσέπη του παντελονιού μου, και σε εμφανή σε όλους θέση, το βιβλιάριο υγείας μου. Όποιος θα με ζόριζε για να αναφερθώ δυνατά, θα του το έδειχνα και θα του έλεγα με αθόρυβη φωνή πως «είμαι ελεύθερος φωνασκήσεων».
Οι εκπαιδευτές μου και οι υπόλοιποι νεοσύλλεκτοι του θαλάμου, έμαθαν για τον τραυλισμό μου. Έτσι ή αλλιώς, με είχαν συμπαθήσει. Όλοι οι υπόλοιποι αναγκάζονταν για να «αναφερθούν» με δυνατή φωνή, ενώ εγώ «αναφερόμουν» (και τραύλιζα..) με σιγανή ή με κανονική φωνή. Αναφερόμουν δηλαδή όπως γούσταρα!
Ευτυχώς κανένας δεν με ζόρισε για να αναφερθώ δυνατά, ούτε ένοιωσα καμία φορά θύμα γελιοποίησης από καμία πρωινή αναφορά.

Ήταν προσβλητικό και πολύ θλιβερό για μένα που με «τραβούσαν» από δω κι από κει, για να με κρίνουν αν και κατά πόσο είμαι ικανός να υπηρετήσω τον Ελληνικό Στρατό, επειδή τραύλιζα.
Όμως αυτή η δυνατότητα επιλογής «φωνασκήσεων» που είχα, μου μείωνε την αγωνία και το άγχος της πρωινής αναφοράς.