από mirela » Σάβ Ιαν 02, 2010 2:26 pm
Απ'οτι θυμαμαι αρχισα να τραυλιζω περιπου στην ηλικια των 8-9 χρονων.Το πρωτο περιστατικο που θυμαμαι ηταν οταν με ειχαν βαλει να πω ενα ποιημα κ ενω στην αρχη κατι μπορεσα να πω μετα ξαφνικα σταματησα,κομπλαρα κ δε μπορουσα να βγαλω λεξη..Ηταν κ πολυς κοσμος απο κατω.Τελικα,σταματησα κ δε μπορεσα να το συνεχισω.Αλλα τοτε που καταλαβα το προβλημα μου,ηταν στο γυμνασιο οπου δε μπορουσα να διαβασω απο το βιβλιο,να κανω δηλαδη αναγνωση.Ελεγα σε ολους τους καθηγητες να μη με βαζουν να διαβαζω.Αυτο συνεχιστηκε κ στο λυκειο.Κ ετσι απο τοτε προσπαθουσα να κρυψω τον τραυλισμο μου..Στο σπιτι ομως δεν ειχα τοσο προβλημα.Στους δικους μου ανθρωπους μιλουσα κανονικα εκτος απο καποιες φορες που οντως κομπιαζα κ τραυλιζα. Επειδη ομως παντα προσπαθουσα να το κρυψω δεν αντιμετωπισα την κοροιδια.Αυτο με βοηθησε μεν ψυχολογικα, απο την αλλη ομως σκεφτομουν τι θα λενε οι συγγενεις κ οι φιλοι απο πισω μου..Για μενα,ενα πολυ θετικο σημειο ηταν οτι,οταν μπηκα στο πανεπιστημιο, εκει απεκτησα φιλες τις οποιες εχω μεχρι τωρα κ ειμαι πολυ τυχερη για αυτο.Αισθανθηκα οτι με αποδεχθηκαν οπως ειμαι.Γενικα,εχω πολυ χαμηλη αυτοπεποιθηση σαν ανθρωπος κ λογω του τραυλισμου μου ακομα πιο χαμηλη.Επισης,εχω μεγαλο θεμα με το τηλεφωνο.Αγχωνομαι πριν μιλησω κ ιδιαιτερα στην αρχη αισθανομαι οτι μου κοβεται η αναπνοη κ το φυσικο επακολουθο ειναι να τραυλισω.Ειναι μεγαλο στοιχημα για μενα να προσπαθησω να ελεγξω τον τραυλισμο κ να τον απευαισθητοποιησω.Ελπιζω σιγα σιγα να λιωσει το παγοβουνο..Οι μικρες αλλαγες θα φερουν κ τις μεγαλυτερες.
