από leles275 » Σάβ Ιαν 02, 2010 3:41 am
Μια φορα και ενα καιρο...ooops λαθος ιστορια! Μου ειναι λιγο δυσκολο να γραψω για την ιστορια του τραυλισμου μου διοτι κανονικα πρεπει να περιγραψω την καθε μερα των τελευταιων 29 χρονων γιατι δεν ειναι κατι που συμβαινει παράλληλα με τη ζωή μου αλλα ειναι ενα με αυτή. Αν και μου εχουνε πει οτι μεχρι τα 4 μου μιλουσα κανονικα, εγω δε θυμαμαι τον εαυτο μου να μιλαει ποτε με εφραδεια. Μπορω να θυμηθω τουλαχιστον απο το δημοτικο τον εαυτο μου να μιλαει(να προσπαθω μαλλον) και το αισθημα που ειχα ειναι πανομιοτυπο με αυτο που εχω και σημερα. Φυσικα, οποιος εχει το αναλογο προβλημα και το διαβαζει αυτο, θα ξερει οτι το σχολειο ΔΕΝ ειναι ο πιο καταλληλος χωρος για να εχεις προβλημα στην ομιλια! Αυτο το προβλημα εγινε εντονοτερο στην εφηβεια μου κατα τη διαρκεια της οποίας θυμαμαι περιοδους που στην κυριολεξια δεν μπορουσα να κοιταχτω στο καθρεπτη επειδη ειχα τοσο χαμηλη αυτοπεποίθηση. Απεφευγα τις μεγαλες συζητησεις αναμεσα στην παρεα, δεν εκανα ευκολα καινουργιους φιλους/φιλες, κατα τη διαρκεια του μαθηματος προτιμούσα να φαινομαι ως αδιαβαστος και (γιατι οχι) και ως χαζος προκειμενου να μην χρειαστει να παρω το λογο και να γινω περιγελος στους "αλλους". Σε ολη αυτη τη κατασταση συνεβαλλε και ενα μη φυσιολογικο οικογενειακο περιβαλλον που ο ευγενικοτερος χαρακτηρισμος που μπορω να δωσω ειναι μιζερος και γεματος καυγαδες. Αν και μεχρι την περιοδο της στρατιωτικης θητειας τα περισσοτερα "κουσουρια" της εφηβειας ειχαν εξαφανιστει(οχι λογω προοδου στην ομιλια ,αλλα φανταζομαι λογω ηλικιακης οριμοτητας και εμπειριων) το προβλημα της ομιλιας ηταν παρον και εκει. Απλα τα αρνητικα συναισθηματα ηταν μειωμενα σε ενταση αλλα παρολα αυτα υπηρχαν αθικτα οπως και στην παιδικη ηλικια. Στο επαγγελμα που εχω επιλεξει η ομιλια δεν ειναι προτευον χαρακτηριστικο οποτε ειναι ενα "ασφαλης" χωρος. Δεν ξερω τι αλλο μπορω να γραψω απλα ενα πραγμα που εχει αλλαξει ριζικα απο παλιοτερες περιοδους ειναι η προθεση μου για την αναζητηση εξωτερικης γνωμης και βοηθειας. Ενα πραγμα στο οποιο ήμουν μεχρι και λιγα χρονια πριν ανενδοτος ήταν στο να ζητησψ βοηθεια. Παντα πιστευα οτι το προβλημα στην ομιλια ηταν κατι που μπορουσα και επρεπε να το λυσω μονος μου. Αλλα αφου γραφω αυτη τη στιγμη αυτο το κειμενο καταλαβαινετε οτι αυτο πλεον δεν ισχυει. Δεν θα τελειωσω με καποια ευχη για το τι αποτελεσμα θελω να εχει αυτη η θεραπεια γιατι δεν εχω θεσει καποιον πηχη. Καλυτερα κατα τη γνωμη μου ειναι να εισαι πεσιμιστης και να εκπλαγεις θετικα παρα το αντιθετο...
