Slayer, έχω διαβάσει κάποια μηνύματά σου εδώ μέσα και είδα οτι βγάζεις μεγάλο θυμό προς τη γενικότερη ιδέα οτι ο τραυλισμος δεν εξαλειφεται και οτι αυτό που κανείς μπορεί να κάνει είναι να τον δει απο διαφορετική οπτική και να τον διαχειριστεί. Δεν πειράζει. Και εγώ, όταν πρωτοβρήκα αυτό το σάιτ απ' όπου και έμαθα οτι ο τραυλισμος δεν ξεπερνιέται, μόνο που δεν έφτυσα την οθόνη του υπολογιστή: "Τι λέτε, ρε μαλάκες ;" και "Εγώ θα τον ξεπεράσω και θα έρθω να σας πω μετά τι κοροόιδα είστε". Ακριβώς δυο χρόνια μετά, ήμουν στο κέντρο για την ομαδική θεραπεία.
Ίσως και σε σένα χρειάζεται να ωριμάσει αυτή η ιδέα. Ο τραυλισμός απο μόνος του μπορεί να μην είναι τόσο τραγικός όσο νομίζεις. Πέρα απο το γεγονός οτι δεν μπορείς να ξέρεις πως σε βλέπει ο άλλος, έχεις σκεφτεί ποτέ οτι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο συνομιλιτής σου τον τραυλισμό, είναι αντανάκλαση του τρόπο που τον αντιμετωπίζεις εσύ ; Όσον αφορά, πάλι, τους λογοθεραπευτές και τη θεραπεία του τραυλισμού, υπάρχει πράγματι μια πικρία σε παγκόσμιο επίπεδο, απ' ό,τι κατάλαβα διαβάζοντας διάφορα φόρουμ πριν κάνω τη θεραπεία. Εντούτοις υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν βοηθηθεί. Κάνοντας τη θεραπεία κατάλαβα το πόσο "εξειδικευμένος" είναι ο τομέας της θεραπείας του τραυλισμού ενηλίκων, ως απότοκο τη "ειδικότητας" της ίδιας της πάθησης. Δεν ξέρουν όλοι να θεραπεύσουν τον τραυλισμό ενηλίκων, ειδικά αν αυτός στηρίζεται σε πολύ γερά θεμέλια φόβουν, ντροπής και άρνησης. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να σου κάνει η ομοιοπαθητική αλλά σχετικά με τη λογοθεραπεία θα σου πρότινα να μην τα παρατήσεις και να ψάξεις θεραπευτές που γνωρίζουν τη συγκεκριμένη πάθηση.
υ.γ Επίσης, όπως υπάρχουν και κακοί ή άσχετοι λογοθεραπευτές, το ίδιο ισχύει και για πολλούς των εναλλακτικώς θεραπειών.