Αυθορμητα μου βγαινει να θελω να τον προστατευσω να μην πληγωθει (ειτε απο τον τραυλισμο ή απο οτιδηποτε αλλο επιδεινωσει τον τραυλισμο) .
Προσπαθω να παει με τους φιλους του στο ιδιο σχολειο (αν γινεται και ιδιο τμημα) ωστε να ειναι σε οικειο περιβαλλον. Επιλεγω να τον φερνω σε επαφη με προσωπα που νοιωθει ανετα (υπαρχουν καποια ατομα τα οποια δεν μπορει να αρθρωσει λεξη μπροστα τους χωρις να τραυλισει και τα αποφευγω γι αυτο). Γυρναω απο κουνιες σε παρκα ωστε να εκτονωσει τον θυμο που βγαζει μετα το σχολειο .
Γενικα προσπαθω να κανω μια ασπιδα προστασιας γυρω του ωστε να μην πληγωθει.
Η ψυχη μου μου λεει οτι αυτο ειναι το σωστο αλλα το μυαλο μου πως ισως του κανω μεγαλυτερο κακο παρα καλο.
Τι απο τα 2 πιστευετε ισχυει? Το να βιωσει ενα ατομο στρεσογονες καταστασεις που επιδεινωνουν το προβλημα ειναι βημα μπροστα ή πισω? Και πρεπει εγω να κανω κατι για να το αποτρεψω ή να τον αφησω να το βιωσει ? (αναφερομαι σε καταστασεις οπως σχολειο ή βολτα με ατομα που ζοριζετε την στιγμη που λογω ηληκιας - 5,5 χρονων- δεν μπορει να αποφυγει)
Κέντρο Έρευνας και Θεραπείας Τραυλισμού
Forum
μεσα στο οικοπεδο με τα λυκοσκυλα .